L’Homme qui a perdu son ombre II

Een opvatting van sterven

Je loopt een lichaam uit een ander in.
Je deed het eerder. Wat je achterliet
blijft voelbaar, niet te zien. Je wisselt weer,
en nogmaals. Zonder vlees of beenderen.

Doet denken op de lange duur zo zeer
dat het geen lichaam meer verdragen kan?
Is wat je achterliet de afstand van
een toegedraaide rug tot wie je bent ―

een achterstand die geen verhouding kent?
Je weet niet wie je zoekt, bent kwijtgeraakt,
en wat in jou jezelf nog denkt te vinden.

Als alles in je eindelijk zal zwijgen,
is er dan iemand die je het kunt vragen?
Dat wekt je angst: hoe dan je stem zal klinken.

© Nico Weber